Babamýn öldüðünü onbir gün sonra öðrendim annem telefonda beni aradý ve konuþtu. ses tonunda birþey belli deðildi üzüntü sýkýntý da yoktu sesinde, bana çok yavaþ ve sakin nasýlsýn? dedikten sonra “sana bir þey söyleyeceðim ama üzülme, “baban ölmüþ” dedi telefonda biraz beklediðini anýmsýyorum baþka bir þey hatýrýmda kalmadý önnce bu habere þaþmadým üzüntü de duyduðumu söyleyemem bir kaç saat geçmiþ olmalýydý sonra damarlarýmda hafif bir ýsýnma hissetmeye baþladým aklým inatla gerilere doðru gidiyordu ve çocukuk zamaný yine inatla aklýma girmeye çalýþýyordu da olmuyordu nedense bir tuhaflýk baþlýyordu bende bunu hissediyordum ölüyor gibiydim, evet belki ölmek bu olmalýydý...
Sosyal Medyada Paylaşın:
mem-o Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.