ÖLÜM GAZELİ

Seni seviyorum diyecek kadar delil vardý elimde.
Dudaklarým en çok seni öperken þýmarýrlardý…




Sen beni yüreðinin en namüsait yerinde indirdiðinden beri,
Bir idam mahkûmuـن cellâdýnýn gözündeki pozu gibiyim.
Haçlardan yeni söktüm avuçlarýmý.
Bir tapýnaðýn dibinde gömdüm kederimi.
Aklým bir þarapnel parçasýyla vuruldu demin.
Her çan sesinde irkildim.
Benliðimi kaybettim.
Hükümsüzdür…
Eþkâlimi bir ressam çizmiþ su içtiðim þadýrvana.
Kendimi orda teþhis ettirdim senden dönen gözlerime.
Nabzým evde köhne bir kanepede atarken.
Kalbimi bir cami avlusunda buldum dilenirken.
Azgýn bir kabilenin son müridiyim.
Dilimde alengirli þiirlerle gezerim yýllardýr.
Korkularým umutlarýmla savaþýrken ceplerimde,
Ellerimi ýsýtacak bir yerim olmadý.
Kýpkýrmýzý denizler gördüm ortasýnda balýk ölüleri.
Devem acýdan toynaklarýný yitirdi.
Ben çýlgýn bir kalabalýkta sesimi…
Devasa çöllerin ortasýnda yapayalnýzýz.
Bölük bölük sana gelmek vardý fikrimde.
Asya’da vuruldu ordularým.
Parça parça ölüyorken bedenim, ellerim nabzýmý yokluyor usulca.
Hayrýný gör diyerekten bana býraktýðýn gecelerde,
Karabasanlarla zar attýk ömrüm üstüne.
Hep y/ekti çocukluðumun yamalý pantolonu gibi.
Þimdi ben gelmekten bahsediyorum sana.
Sen tüm haklarý saklý bir sözleþme gibi dönüyorsun bana.




Nöbetçi Piyanist

Sosyal Medyada Paylaşın: