Sözler tükenir, Yaralanýrsýn en saðlam yerinden, sevginden. Ýnsanlar neden böyle dersin, Sonra cevabýný bilmediðin þeyleri kendine sormakla suçlarsýn kendini. Sonra kendini karanlýk bir odanýn gizli bir hücresine hapsedersin. Acý çekersin, Sol yanýný hançerleyen katilin adýna bütün insanlarý suçlarsýn. Ama bilmezsin ki! Sokak lambalarý senin acýna ortak olup mavi aydýnlatmaz ücra köþeleri. Yada polisler sen acý çekiyorsun diye köþe baþý denetimlerini býrakmaz. Bulutlar kararmaz, güneþ sönmez. Herþey olduðu gibi tüm yalýnlýðýyla, yüzüne yüzüne vurur. Tuhaf birþey deðilmi? Sen acý çekiyorsun, Geberip gideceksin ulan bir köþede. Ama dýþarda herkes mutlu olacak. Diye ne düþündüyse küfür eder gibi sýktý kelimeleri beynime. Kelimelerin gücüne inanan biriydi o çünkü. Sonra buz bitti, Raký bitti. Sabah oldu, herkes yine mutlu. Katiliniz olacaðým..
Adil Karaoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
Adil Karaoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.