Düþüncelerin çýkmaz labirentlerindeyim. Þüpheli adýmlarla ilerlemekteyim. Bir soru iþareti çýkar karþýma ve takýlýrým kancasýna. Sonra da ünlem beliriverir yanýmda. Ýrkilirim, umursamazmýþ gibi yapýp ilerlerim. Her ne kadar noktayý koymak istesemde. Çift nokta koyar devam ederim yola. Ýþte aþkta böyle bir þey. Noktayý ararken virgüle hasret kalmak gibi. Aþk ne akýl iþi ne de yürek iþi. Aþk sadece cesaret iþi. Neden mi? Korkarak sevdin mi sen hiç. Ellerinin titremesini boþver... Yüreðin titredimi hiç gözgöze geldiðinde. Kas katý buz tuttumu bedenin. Son nefesini aldýðýný hissettin mi. Meðer hançeriymiþ gözleri. O öldürdü ama ben ölmedim. Ýþte aþk böyle biþe. Öldükten sonra yaþamak gibi. Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Ozan Vural Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.