YALNIZSIN

Yalnýzsýn.
Çünkü kalabalýk olsaydý etrafýn,
Yarýn için endiþelenmezdin.
Sen daha düþünmeden hallolurdu her þey.
Korkmazdýn zamandan.
Korkmazdýn gelecekten.
Mahkumun cellladýna son bakýþýndaki gibi,
Uykunu kaçýran o korkulardan medet ummazdýn çaresizce.

Pastorize yoðurtla hala tanýþmamýþ bir köy,
Uzaklarda, soðuk iklimli bir ülke,
Dalgalarýn aðaçlarla buluþtuðu bir sahil,
Ýnsanlarýn balýk istifi yaþadýðý bir þehir...
Nerede yaþadýðýn önemli deðil.
Güvensizlik içinde ve tedirginsen,
Yüreðindeki duygularla,
Aklýndaki sorular muhalifse birbirine,
Çok yorgun ama hiç yorulmamak zorundaysan,
Yalnýzsýn.

Bir ramazan günü iftar çadýrýna giderken,
Nehir kenarýndaki maðazanýn önünde kurulan,
O kalabalýk, huzurlu, kahkahalarla dolu masayý,
Buruk bir tebessümle izliyorsan köprüden, yalnýzsýn.

Sor þimdi.
Sor aklýný kemiren o býkkýn soruyu.
"Nereye kadar?..."

Cevabý belkide hiç bulamayacaðýn yerlerde gizli.
Hiç ulaþamayacaðýn, yüksek yerlere asýlý.
Yýkamayacaðýn duvarlarýn,
Aþamayacaðýn engellerin ardýnda.

Çünkü sen zayýfsýn.
Güçlü olmak için hiç bir çaba harcamadýn.
Senin için, anlamý güç deðildi hayatýn.
Hýrs deðildi seni yaþatan duygu.
Hep ama hep kazanmak deðildi amacýn.

Sen baþka bir dünyanýn,
Belki de eski zamanlarýn çocuðusun.
Ruhun toprakta piþti.
Bedenin yaðmurla yýkandý.
Deðirmende öðütülen unla yoðruldu hamurun.

Bu yüzden þimdi ki ekmekleri kesmez diþin.
Karnýný doyuramaz, aç kalýrsýn.
Bu ocaklarda piþmez aþýn.
Bir kaþýk götürsen aðzýna, miden kaldýrmaz, týkanýrsýn.

Yanlýþ yerde,
Yanlýþ zamanda,
Yanlýþ insanlar tarafýndan dünyaya getirilmiþsin.














Sosyal Medyada Paylaşın: