Baþ belasý bir durum oluyor bazen yaþamak. Yeþile bakmak. Sabah ayazýnda kýrað vurmuþ kirpiklerime. Göz bebeklerim donmuþ. Üþümüþ hayallerimi ýsýtmýyor güneþ rengi gülümseyiþlerin. Saçlarýndan salýncaklar kurulu. Ýçi týka basa yalnýzlýk dolu, çocukça düþüncelerim. Hayali anlatmak kolay, adýný unuttum. Gerçek olduðuna inanmak zor bir zamanlar. Hangi dünyaya sürgün yedi ruhum? Hissetmeyi özledim. Ben, kaybolurdum eski zamanlarda göz kapaklarýnýn altýndaki ormanda. Zaman büyüdü, önce çocukluðumu öldürdü. Sana geldiðim patikalar kayboldu beton binalar ardýnda. Gökyüzüyle konuþtum. Özgür olmak istiyorsa, önce ölmeliymiþ insan. Beni tutsak etmek için mi göz kapaklarýn artýk mühürlü? Ben, özgür ölmek istemedim ki hiç bir zaman..
Burhan Karaca 11.01.2015 23:52
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.