Kulaklarýmda bir uðultu. Gözlerim kapalý, oda karanlýk. Kendimle konuþsam duyamam. Gitmeliyim buralardan. Kendimden uzaða gitmeliyim bu ara. Beni býraktýðýn gibi býrakmalýyým kendimi. Hangi boþluða? Hangi dipsiz uçurumun sonu gökyüzüne açýlýr? Kolay mý kaybetmek kendini? Kolay mý uçurumlar da beklemek, atlamadan? Gel kurtar beni. Elimi uzatsam boþluða, bulutlarla buluþurum. Konuþurum binlerce kez, yaðmurlar yaðar. Aðladýðýmdan deðil. Anladýðým için kendimi, kendimden kaçtým. Bulup buluþturmalý sevdayý bir yerlerden. Yalnýzca ikimize ait olmalý, ama gökyüzü kadar. Yeryüzüne hapsolmuþ avarenim, bulmalýyým seni. Bir boþluða býraksam kendimi, Gökyüzünde ölmek isterim.
01:38 25.10.17 BURHAN KARACA
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.