Telâfi
Telâfin bile özür gerektiriyordu
Telâfisi olmazken bunun
Giderken neyimi aldýn götürdün de böyle eksiðim
Kalbim kýrýldý mý?
Ondan çok kalem kýrýldý
Ruhen yaþamayan zamanlardayým
Ne yazsam eksik
Ne okusam yanlýþ
Solan çiçeklerin ömrünün telafisi yoktur mesela
Mevsimler için
Geç doðmuþ güneþin sabaha faydasý yoktur
Küçük kýz eteklerim döküldü dizlerimden
Sonra büyüdü dizlerim, yýrtýldýkça
Güzel dizeler öðrendim
Her birini kutsal bir kitap gibi tekrarladým iyi olmadýðým zamanlarda
Ýyi gelir zannettim büyüklerden duyduðum masallar
Önüme o kadar kötü hikâyeler çýktý ki
Ýnanamadým, yalan tek gerçekti buralarda
Fazla uzaða gidilemezdi bu kadar kýrýklarla
Ve içinde yanan bir yer varsa, elbet baþka yerlere de sýçrardý
Mevsimlerini yitirmiþ tenim
Körden farkým yok
Hep ayný türden soðukluðu hisseder mi insan, ölü gibi
Deðiþmiyorum, hiç denemiyorum deðiþmeyi
Baþka bir þey hissetmeye mecalim yok
Bu konuþan bile kendi sesim deðil
Ölü birinin elleri
Yaþamakla soðuk arasýnda gidip geldim
Geri zamanlarda kalmanýn da bir farký yok ölmekten
Hayat üzerine yeni bir þey yüklenemeyecek kadar aðýrlaþtý
Yepyeni bir mevsim gerekli þimdi dirilmek için
Yoksa ölü yapraklarýmýz
Zaman geçerken her gün birbirine daha benziyor
Daha yapýþýk, birbirinin devamý
Ýnsanlar gibi
Onlar da birbirlerine benziyorlar
Herkes ayný þekilde gidiyor
Soluksuz tek mevsim
Geride býrakamadýðýmdan
Geride kaldým
Sana git diyen gerilerde kalan sesimdi
Kýrýktý, zamansýzdý
Ellerimi sende unuttuðumdan beri
Dokunmayý unuttum
Bir daha öðrenemeyeceðimi biliyorum
Belki ýsýnabileceðim baþka bir mevsim
Benim aðlamam senin gülmelerine denk geldi
Ayný anda, ayný þeylere üzülememek de dert deðildi
Sen baþkasýyla gülerken
Ben yalnýz aðlýyordum
Senin beni terk etmelerin kýrmadý
Beni düþünmen incitti
Üstelik derin bile deðildi
Asýl o en baþta bir kere kýrýldýðýmda
Sonrakiler için saçma umutlar beslemeseydim
Þimdi böyle olmazdý
Kendimden çok umutlarýmý büyüttüm
Seni de fazla büyüttüm gözümde
Ne yalan söyleyeyim
Ýkimizin toplamýný böldüðümde
Bana bir þey kalmazdý
Ýçimdeki çiçekleri gözyaþýyla suladým
Biraz da topraðýma ayýrdým
Kendime kendimden baþka aðlayacak göz bulamam biliyorum
Solumda hiç kapanmayan bir ah
Bir zamanlar
Ýyi olacaðýma inanýrdým
Sonra daha da çoðaldý yaralar
Artýk onlarýn içinde bile beni bulamazsýn
Kendimi yok etmede güzel bir zafer elde ettim
Bu senin kaybettiðin
Eskileri anlatmaktan vazgeçtim
Masallarý anlamaya çalýþýyorum
Gerçek yalandan ibaret
Sustum onlara
Kendime yenilip
Seni özlediðim geceler var ya
Þimdi hepsi birer kara yas
Sen telâfi edemeyeceðin günahlarýnýn peþinde
Ýz sürüyorsun
Saçlarýmý kestim
Gidiþine kestiðim biletin ardýndan
Ne zaman bilet görsem korkarým
Sinema biletlerinden bile
Hepsi ayrýlýðý çaðrýþtýrýyor
Ama hakkýný yememek lazým
Usluca gittin
Sessizce, bir þey demeye lüzum yoktu zaten
Desek de fark etmeyecekti
Aramadýðýn için ulaþýlamayan bir numarayým ben yalnýzca
Dahasý yok
Kendimi yok ederken bile
Senin bulabilme ihtimalinin olduðu bir yerdeyim
Ýstemedim, yabancýlaþtýrmak istedim tüm göðsümü kaplayan varlýðýný
Sýcaklýðýný yok etmek için girdim buzlu sulara
Topraðýmý düþecek kadar bile bir düþ yoksa gözünde
Ben tahmin ettiðin toprakta olamayacaðým.
Yirmi Ýki Ocak Ýki Bin On Beþ 13 00
Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.