ah bayým!
dudak kývrýmlarýmýzýn aryasýnda
dans etsek diyorum göðe karþý
hani bulutlara yüz sürsek
yaðmur yaðdýrsa gülüþlerimiz
bir nehir taþsa gözlerimizden
depremler yaratsa tenimiz
ölmeden/ öldürmeden
kýrmýzý gülüþlerinden idam edilse
kýzýl saçlý bir kadýn…
ürpersen k/an izlerinden
þimdi sen tüm bunlara
“ütopya” dersin
hadi baþtan alalým
kýrmýzý dudaklý kadýnlardan korkmalýsýn,
doðrudur
sen hiç çatlak bardaktan su içtin mi
kan/a kan/a
yara bere acý sancý aðrý sýzý
demeden öyle cesur
hani güneþi tutmak gibi ateþten korkmadan
hani eksi yetmiþ derecede buzda yatmak gibi
hani yüreðe mührü vurmak gibi
ben tuttum
ben yattým
ben vurdum
bu yüzden ellerim yanýk
bakýþlarým donuk
yüreðim esir
kýrmýzý dudaklý kadýnlardan korkmalýsýn bayým!
onlar gülüþlerini
kan içerek parlatýr
oysa
“bir þiir böyle yazýlmaz Nalan”
dediðin o akþam vakti
seslerin boykotunda taþlandým
þiirlerimin gövdesi ezildi
i mgelerimin buklesi çözüldü
sessiz harflerim konuþtu
sekiz/izlerim ç/aðladý
þairliðimin elleri kanadý
gözlerin “kalbiyýkan sarnýcý”ydý
yankýlandý mu duvarlarýnda
ruhumdaki Medusa çýðlýðý?
Ocak/ 2015