büyüttüm ellerimi çocukluðumun geçtiði sokakta bütün evlerin içine yakmak istedim lâmbalarý yýldýzlarý eyerledim koþum atlarý sürüldü yola nazý býraktým yara kollarýmý açtým
düþlere býrakmadým gelincikli tarlada yürümeyi uçurtmamý yaptým, saldým göðe gök býraktý aðýr adam hallerini mavi bir saha açtý hýzý uçurtmama; rüzgârý ona baðlý elimle çözüp açýyorum ipini yükseltiyorum istediðim fite kadar
önemli deðil derimin rengi her þeyden önce uzattým ellerimi kara demirden daha gösteriþsiz Bilâl’in sesi örneðin, yanlýþýmý kapar insanlýðým kendinden baþlar örmeye küfünü pasýný silip bakýrýn