ezberimde kalan sokaklara yaþým yorgun girdim kapý önlerinde örükler ören kimse kalmamýþ boþluklarýný havalandýran,kahvelere çýkaran harita suretleriyle,derin çizgileriyle yüzleri dünyayý dolaþmýþ,titrek elleriyle bir dost, yara bakýcýsý bildiði tütüne inceden inceye doðrulan herkes gitmiþ. vah çektim o sýra! yine bakýþýmýn tamamýný dökmedim,yorgunsam onu da sýrtladým. yürüdüm bir hekime yetiþme telaþýyla içimde bir defter kanýyordu,ve adreslerimi durmadan siliyordu..
kývrana kývrana gittim bir evi sollarken,diðerine geçtim evlere sorular soramazdým hiç biri cevap izi taþýmýyordu yaþlandýktan sonra o evlerin fertleri çocukluklarýný asarmýþ tavanlara bunlarý iyi bilirdim. yarýsý geçmiþle dolmuþ,yarýsý kalmakla yol olan aklýmla buna iyice kanaat getirdim.
bu ara deðil,bu ev deðil,bu sokak deðil dili olsa ne söylerdi bana nasýl bir cevap verirdi arayýþýmýn boþluklarý. içindeki küreði at,kazmaktan vazgeç içini der miydi ya da aradýklarýn gitti,seni bilmediðin yerlere savuran zaman onlarý da götürdü diyebilir miydi? dermiþ,ki zaten dedi. yokladým kalbimi,ve bir adres daha silindi..
iyi son,kötü son finaldir sonuçta biri baþlangýca,diðeri bitmeye konulmaya.
kimsenin uzun bir zamandan sonra gelmeyeceðine kendini inandýran sokaklar kimseyi karþýlamaya durmuyor üzgünlük adýna herþeydir acý bir kahve,acý bir tütün acý adýna ne varsa. evler,ise insanlarý uðurlamak adýna el oluyor herkesi itiyor,sýrtýndan kalana birer hatýra gösteriyor sen kalamazsýn,senden gittiler der gibi sývalarýnýn çatlak olmasý belirgin bir ispat.
ömrümü çýkarýp atmýþtým öyle gelmiþtim bir yün kazaðý gibi iplik iplik söküldü ardýmda bir yere de dikemedim,kendimi aklýmýn yarýsý kalmak demiþti,diðer yarýsý gitmek adýna herþey oturdum acý,nasýl acýya konarsa öyle acý,acý içti kaldým ve diðer yarým da bitti..
’ Yüksel Batu
Sosyal Medyada Paylaşın:
Bager Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.