Gecenin bir vakti þafaða çeyrek kala,
Ýçimde bitimsiz parýltýlýlarla, ak ferahlýða koþmak var.
Bozulmamýþ ütüsünde düþe kalka,
Korumsu kehkeþanda, kar kanaatte yatar…
Yeþil çamýn iðne yapraklarýndan direnç yüklü,
Zinde yorgunluðuma bembeyaz huzur dolar.
Sevgi taþar sihirli kavalýmdan nameler bükümlü,
Korumsu kehkeþanda, kar kanaate banar…
Tutkulu sevda burulur gönül duraklarýmda,
Gel-gitler yaþanýr… Yarla yolculuk var.
Ýðreti oturuþlarýn baðrý yanýk duruþlarýnda,
Korumsu kehkeþanda, kar kanaati sarar…
Taþýr rüzgâr zamaný, dost kuðular kanadýnda,
Sökülen karanlýk, perçem perçem eceline aðlar.
Mutluluk niþangâhýna kilitlenmiþ ok sadaðýmda,
Korumsu kehkeþanda, kar kanaati avlar…
“Korlu yürek karsýz olur mu?” Fýrtýna sarhoþluðunda,
Bura bura damarlarýmý zonklatýr rüzgâr.
Tasviri yapýlmamýþ figürlerin güzelim endamýnda,
Ebruli motiflerin aynasýndan sonsuzluk yansýr.
Esenlik bir diþi lavanta anaforunda,
Korumsu kehkeþanda, kar kanaati koklar…
Kar tanelerinde rahvan olmuþ tan busesi,
Ruhunu dinlendirmiþ alýnlarda teselli bulur.
Saklanmýþ güneþin yankýlar dolusu alkýþ sesi,
Korumsu kehkeþanda, kar kanaatine uyanýr…
S. Edip Yörükoðlu