Gönlün çıtırtısı

aþk yanmaktýr har ile
duyulur gönlün çýtýrtýsý
ayazýnda bile kýþýn soðuðun
erir yürekteki yýllanmýþ sarkýtlar
yere düþer sevda evinden
hüzün buzlarý

özlemim eþdeðer nar ile
sýcak iner gözyaþlarým bu karda
göz pencerelerimden aþaðý
yar kimbilir nerede kýþlar
ocaðý hangi buz daðýnýn
eteðindedir

arada kaç kez kayýp düþtüðümüz mevsim
aþk þarkýlarý söylediðimiz
ve aþký uyuttuðumuz yýllar
bir sevda sözü almak için dilimizden
gözümüzün içine bakar
bizim elimizdedir ocaða köz atmak
ya da yakmak yeni bir hazla
sönmeye yüz tutan ateþi

ah yar nasýl geride kaldý
nerdeyse eþek oyunu oynadýðýmýz günler gibi
hüzünle anýmsayacaðýz
uzaklarda sýmsýcak haziran’ý
tozu kalmadý balkonda
gülmemize eþlik eden çiçeklerin
deðiþti adýmýmýzýn birleþtiði yol
eski insanlar ya öldü
ya da elinde çoluk çocuðun

hani o kahvehane var ya
orta yaþlýlarýn çay içip dedikodu yaptýðý
onlarýn yüzünden konuþamadýðýmýz yer
yerinde kocaman bir apartman
bakýyor geçmiþinden habersiz
sanki bakýþýmda dinlenir gibi
o gül kokladýðýn yere..






09. 01. 2015 / Nazik Gülünay






Sosyal Medyada Paylaşın: