Ne bir fýrtýna tanýmlar sendeki beni, Ne de girdaba mahpus kadýrga. Eler mi taþ kalpleri sonsuzluk eleði, Bitmez tükenmez ahlar dergâhýnda.
Avazým bozarsa bin yýllýk sükûnet orucumu, Senin var olan her þeyle yok olduðun gündür. Denizde susarsa sahrada susamayan adam; Donup kalmýþ zamanýn kanýný içen sülündür.
Fizan’a da gistem, Semerkant’tan da geçse yolum, Senin yaldýzlý gönül atlasýna uzaðým. Kim bilir, yolun sonundayým ya da yol benim sonum, Ben ki garklar sahnesinde cýlýz bir tuzaðým…
Sinene vuran yanký, sesten boþalan akis, Hepsi son yutkunuþlarýmýn týkayýþý nefesimi, Kýzýla çalan güneþ ve kýzýlý örten bir sis; Hengâmesi yüreðimde süren bir garp perdesi.
Gaipten de olsam, garipten de ben; Zamiriyim, her noktasý silinmiþ cümlenin. Süveydasý nura batýrýlmýþ bir ten; Ve sana verebileceðim tek þey kavl-i leyyin Sosyal Medyada Paylaşın:
Kevser kılınç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.