uzun lafýn kýsasý
serdeyim. uzakta deðil, elimde
kopuk, öylece bakmakta…
çatý katý sessizliðinde hafýzam
duvarlarýn aðýna kýsýlmýþ
köhne bir yerdeyim
yalnýzlýðýn dibine vuruyorum her gece
sarhoþluðumun bittiði an
sendeyim.
ürkek güvercinleri besliyorum bu ara
kanatlarýna iliþtirdiðim zarfýn
mürekkebiyim. d/oku beni
el yazýsý inceliðinde
sözlerin kifayetsizliðinde
ellerinin namlusuna çiçek sarýp
çiçeklerin yapraklarýný kopardýðýn yerde
kokumu alýp dizelerden
sür beni… bileklerinde kalayým.
buralarda karlar çabuk eridi
oysa beyazýmsý umutlar vaat etmiþti
hayalin. son rötuþlarý atýlmadan mutluluðun…
yarým kalan makyaj güzelliðindeyim
çatý katýmýn hayalleri soðuk
âma bir þehrin
istanbul kalabalýðýnda
denizdeki aç martý gibi
dalýyorum serpintisine gözlerinin
bakýþlarýnýn ufkunda s/aklanan
bir g/izi
keþfetmek niyetindeyim.
suretinle avutma beni
ýsýtmaz yokluðunun k/özü
yalnýzlýktan peydahlanan
sübyan gülüþlerimi
yanak çukurlarýma üfleyeli çaresizliði
gamzelerimin duasý
saçlarýmýn buklesi
dilimin türküsü
söndü. þimdi ateist bir gülümseme
sönük bir tel saç
ve lâl ezgiler birikirken ömrümde
gölgeni sýðdýrdýðým heybemde
suretinle avutma beni