Düþlerimin can bulduðu
sabah yeliyle uyandým uykumdan
Mahzendeki bir þarký yayýlýrken bulutlara
düþüncelerimin beþiðini salladý dizeler...
Meleklerin þarkýlar söylediði
sokaklarý sulayýp süpürdü annem.
Toprak kokusu sarýyordu tüm mahalleyi.
Dilinin altýna yapýþan bir sýcaklýk ile
dünyasýz bir bakýþ attý
Turuncu karanlýklarýn resimlerinden ayrýlarak....
Hadi içine al beni de yýka anne
çýlgýn nehirlerinde...
Ben yine ayaklarýmý vurayým yerlere
süz beni muzipçe, eline aldýðýn merdane ile...
Ardýna bile bakma ama çýkma menzilinden
kimsesiz çocuklar gibi bakmayayým ardýndan
güzel gözlerinin yýldýzýna takýlý kalsýn saçlarým.
Közlenmiþ biber kokusu sarsýn evimizi
sardunyalarýnýn sardýðý bahçede yapalým kahvaltýmýzý.
Sevim ablayý,çocuklarýný da çaðýralým yine
yalnýzlýðý sevmemeyi, paylaþmayý
senden öðrendim ben de...
Cevizli kurabiyelerini,çið böreðini yemezdim de
kýzardýn ya bana...
Þimdi hepsini öyle özledim ki anne...
Ümmiye Haným teyze de mangalda kahve piþirmiþ
çaðýr anneni gelsin demiþti.
Burnunu karýþtýrsa da onu da çok özledim inan ki...
En çok siz fal bakarken dinlemeyi...
Bir de gelinin israfýný anlatýrdý ya...
Kayýn valide sendromunu anlamazdým o zaman..
zeytini ikiye bölmeden yer diyordu,
iflas ettirecek oðlumu...
Ziyan ettiðim onca zeytinde hatýrlamam mý ben O’nu..!
Severdim insanlarý izlemeyi o zamanlar da
evde oturmak,uyumak sýkardý beni.
Hep saklanýr dururdum bulma beni diye ...
Nasýl koþturmuþtum seni ardýmda iki saat
Zennuþ ve Arap Tuncer de toplarýný kestiðin için hýrslýydý sana
Kuþ kuþ yapýp kaçýrmýþlardý ya senden
sonra da Allah ne verdiyse demiþtin bana...
Çok kýrýlmýþtý çocuk yüreðim onca insan içinde
yine de...yine de ...Özür diliyorum o gün için senden
Anne olduðumda anladým ki;Sen ne çok haklýydýn...
Koynunda uyumak varken...
Demiþ ya þair ’Bugün günlerden pazar çok özledim seni......’
Ýnan anne bana her gün pazar
Özlüyorum tüm sevdiklerimi ’Bir emaneti kollar gibi’
Yeni doðan güne pankart açýyorum her sabah
Akþamüstü sefalarýna inat
Yeni doðan acýlarýmla birlikte
yürüyüþe geçiyorum beyaz düþlerimle...
Ýstanbul’a yaðmur çiseliyor bu sabah,toprak kokusu siniyor içime
ve romatizmalý ayaklarýmýn sýzýsýný da seviyorum
saðlam bir çengele takýlmýþ duran anýlarýmý anýmsatýyor bana
Eski ama eskimeyen bir fotoðrafýna gidiyor elim
sessiz adýmlarýný hissediyorum gidiþinin
usulca gölgeni býrakarak geçiyorsun dünyamdan
bir dolu ‘iz’ in kalýyor geride
Dünyayý biriktiriyorum varlýðýnla...
Güneþin batsa da karanlýðýn aydýnlatýr dünyamý
gölgen daha büyüktür o yüzden gerçeðinden...
Ferda Özsoy
Þiirime ses olan Sayýn Mutlugil Hocama çok teþekkür ediyorum.Nefesinize yorumunuza saðlýk efendim.Var olasýnýz...Sürpriz oldu çok mutlu oldum.Saygýlarým çokça...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.