Bir sabah gözlerimi açtýðýmda
Yokluðuna ‘’ günaydýn ‘’ dedim sevgilim.
Sensizliðe aralanan perdemin ardýndan baktým uzunca…
Epey olmuþ sen gideli.
Mevsimler soðumuþ
Yapraklar küsmüþ aðaçlara.
Sanki hayat devam etmekten yorulmuþ.
Senden sonra
Kaç sonbahar düþtü aklýma
Kaç þehir yaðmalandý saçlarýmda.
Ve kaç yudumda hasret kaldým sana.
Sen yoktun
Korkak bakýþlarýmýn çaresizliðinde.
Ve yoktu ellerin, ellerimin acizliðinde.
Ardýndan söndürürken karanlýðý
Gözlerim kör baktý aynalara.
Ve titrerken dudaklarým,
Ölü geceler düþtü dilime.
Kaldýrýp tüm harfleri
Sustum terk edilmiþliðime.
Ardýndan yaðmur yaðdý
Kayboldu adýmlarým.
Mevsim kýþtý.
Ve sensizlik her dakika düþüyordu takvimden
Biz düþüyoruz en içten.
Ansýzýn ellerim, boynunu büküyor ellerine
Bilsen nasýl üþüyorum…
Sonra öteliyor hayat beni
Bilmediðim caddelere.
Boyumdan büyük adýmlarýmla kayboluyorum.
Aklýma düþüyorsun, aðlýyorum.
Kirpik uçlarýma kadar acýyor her yerim.
Hangi yanýma dokunsam ‘’ sen ‘’ diye kanýyor
Ecel gibi gelsen de
Ölüm gibi gitsen de vazgeçemiyorum sevgilim.
Unutamýyorum iþte.
Artýk geceler gözlerimde sabahlarken
‘’ Merhaba ‘’ diyor ayrýlýk
Hoþ gelmiþ bana.
Oysa
Hiç hoþ bulmamýþken yokluðuna.
Ve son helvasý kavruldu aþkýn.
Kýrký da çýktý bu ayrýlýðýn
Sende hoþ gittin sevgilim…
Ayakucumdan düþerken uçumlara…