Tut ki apansýz bir gece yarýsýdýr gülüm, Ve suskundur saksýsýnda akþam sefalarý. Öfkesinde topraðýn raks eden yýlanlar görürsün. Ve farkýna bile varmadan ansýzýn ölürsün!
Tut ki gülüm; Çiy düþen yanaðýna yoldaþ olmuþ hüzünlü gurbet, Ve yakmýþ kursaðýný o tarifsiz hararet. Vehminin girdabýnda sayýklarken adýný hain zemheri, Diðer yanýn gebe kalýr ölümsüzlüklere. Bilmezsin ne acýdýr; Vurulmasý kafesinde yaralý kuþlarýn. Ve ne kadar acýdýr; Aðlamasý mezar taþlarýnýn. Sen hiç aðlan bir mezar taþý gördün mü gülüm? Ýnadýna hüzün kokan zamanlarýna þahit oldun mu hicranýn? Ve karanlýðýnda gecenin; Masum gökyüzüne güneþler sundun mu? Tut ki tüm güneþleri doldurmuþsun heybene, Omzuna mavi bulutlardan bir þal almýþsýn. Tut ki aldýrmadan hainliðine rüzgarýn, Daðýlan saçlarýný poyrazlara býrakmýþsýn. Tut ki alfabemde tüm hecelerin cinayet saatidir vakit. Onun için belki de gülüm; Sözcüklerim kan kokar, mýsralarým idam eder adýný. Ve kimse görmez yüreðimde küsen umudun masum çocuklarýný.
Tut ki okyanuslara küskün kalmýþtýr yakamoz, Tut ki týrnaðýnda kan pýhtýsý bu katliamýn, Korkarým bir acý aðýt ile sana ulaþýr meramým. Oysa hatýrlar mýsýn? Kan kýrmýzýsýný en çok güllerde sevmiþtik biz, Yakýþmýyordu gözyaþýna intihar... Vakitsiz bir yaraydý belki de, Ýçimi kaplayan bu tuðyan, Ve nerden geldi diye sorma gölgeme bu isyan. Parmak uçlarýna basarak geçerken bahar, Tut ki tüm cemrelerin buhraný avuçlarýnda kalmýþtýr. Tut ki bu onulmaz bekleyiþin sonuna, Gökyüzünden kuyruklu yýldýzlar takýlmýþtýr. Sen say ki baþým yedi kat semasýnda arzýn, Ayaklarýmda bürhansýz sürgünler. Ve biliyor musun? Issýz bir konuklukta aðlýyordu ölüler.
Engin Badem -acemiþair-
www.siirgezginleri.net
Sosyal Medyada Paylaşın:
ebadem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.