Yaþadýðýmýz her serüvenin baþý ve sonu, Hep sana yöneliyor, sana dayanýyor Ey çarký felek!... Hep dönüp durduk yörüngende Biraz durakla, biraz aman ver!... Hakkýmýz olsun az soluklanmak, Biraz da nefes almak.
Senin ivmen, senin hýzýn, Neden böyle hep sonsuz? Kurallarýn, usullerin, hep amansýz. Labirentlerin içindedir yollarýmýz Suç mudur az ara, biraz da mola istemek, Geleni – gideni hep döndürüp durursun; Kalan son güzel günleri yaþamak için Biraz soluklanýp biraz da duraksasan.
Kaç mevsim gelip geçti üstümüzden Yassýldý tepeler, daðlar küçüldü, Nehirler kurudu, sular çekildi Kimlere darýldý güzelim dolunaylar!.... Baþýna buyruk karanlýklar muktedir, Yüzümüzü güldürecek sabahlarýn olmasýna Umutvar güneþlerin doðmasýna, Muktedir karanlýklar asla izin vermediler.
KEMAL POLAT
Sosyal Medyada Paylaşın:
kempol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.