iyice gömüldüm kendime tenimde bir kýþ soðuðu gibi donduruyor uzaklýðýn zaten ben yakmýþtým sobayý ýsýnalým diye odamýz, çiçeklerimiz o denli hafif, o denli çocuktu ki düþlerimiz açardý susuz, ýssýz. þimdi tek uðraþým, ýsýtmak kalbimi yeniden buz kalýp arasýndan çýkarýp bahara güneþ doðmak
bilmeden bir kedi eniði örneðin oynarken rengarenk yumaðýyla sevdanýn aramýzdaki cümle yollar dolaþmýþ her gün baktýðým yeþil gözlerin griye çalmýþ artýk küle bulanmýþ aþkýn naðmeleri de þarkýlar söylenmeden budanmýþ salýncaktan inmiþ çocukluðumuz dere tepe týrmanmayý unutmuþ
yürüyüþlerim kendime çýkýyor her köþe baþýnda unutuluþ tabelasý oklarýný yanlýþ yöne çeviriyor belki belkide meraktan yeni yollara atýyor adýmýný boþaltmak istiyor içindeki zehri kimse beklemiyor aðacýnýn altýnda geçmiþ gölgesinden baþka
saçaklar buz tuttu tutacak bir baþýna odsuz ocaksýz dumansýz bacalarla girilmiyor aþka kesif bir sis kaplýyor aramýzdaki mesafeleri yaþayýp yaþamadýðýný görmüyorum sadece çocuk yüzün gülümsüyor ara sýra bir köy evinin önündeki dut aðacýndan bakýþýmý ýsýtýyor
ne olur eski aðaçlar donmasýn!..
18. 12. 2014 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.