Güneþ-Ay doðar batar, þu âlemin üstünde, Yaþadýðýný öðrenir canlý-cansýz, baþlar rolüne. Her þey kendine seçilmiþ biridir, kendinin taklitini yapar: Yaðmur taþý toprak eder, akarsu akar. Anadýr sevginin anasý, baba boranda aba, çocuklar çocukluðu temsilde. Av yakalamýþ kurdun ulumalarý, yavrularýna cankurtaran sesidir. Kaya renkli yýlan, durur kaya üstünde, Ayný düþünür, bütün sincaplar belkide. Kuyruðu hayvanlarýn psikolojik bayraðý mýdýr nedir? Her doðumda, bir ölüm doðar, Merhabalar, elvedaya dönüþür yeniden, Vuslata koþarken, hicrana kavuþur seven, Dediði gibi Galile’nin, yuvarlaksýn dünya sen. Kendi yaptýðý evde, oturamaz amele, Mikrofon istemez, þahane Türkülerine, Gecenin soðuðunda, örter huzuru üstüne. Tilki aslandan etli, ömür denen gezegende, Uzaktan sever fakiri, kimi yakýnlarý bile. Yaz, göçmen kuþlarla gider, (Gider de kuþlarýn gölgesi uçamýyor, Adeta hayalimizde yaz kalsýn diye.) Bitki örtüsü, hüzne döner, Sonbahar, yaprak düðmelerini çözdükçe, Aðaçlar, üryanlaþýr birer birer, Çiçeklerin boðazý kurur, Gül ölür, bülbül bülbüle döner. Sulh içinde hayat bulunamadý henüz dünyada, Duygularýn katý hali, katili ahengin ummanda, Azrail’i, þeytaný öldürürken görsek bi defa da, Ey çiçeklere çiçek olmayý öðreten Mevla, Ne olur baþtan öðret insan olmayý insanlara.
Sefa MERT Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Mert Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.