yine bir cumartesinin omzuna yasladým baþýmý
sen gelmesende olur!
bu ara
kendinden baðýmsýz kederler dolanýyor ayaklarýma
mis kokulu yalnýzlýklar birde
ulu orta takýlýp düþesim geliyor kendime
gidesim buralardan
sonra ölesim..
duvarlar garip bir lisanla sayýklýyor adýmý
karþýlýðýnda
bilinmedik bir dilde susuyorum
ellerinden tutup
karanlýk bir odaya býrakýyorum kelimeleri
yerle bir olmuþ cümlelerin üzerine basýp geçiyorum
en çok gece yarýlarý terk ediyorum aklýmý
ne kadar sokak varsa saklandýðýn
ateþe veriyorum bir bir
usul usul yakýyorum kendimi
öl istiyorum
ölmüyorsun
ama gelmiyorsun da...
’’kimse bilmez
en çok cumartesiye yakýþtýðýný yaðmurun
ve baþýmý
bir tek onun omzunun taþýdýðýný’’