Kaným yine zehirli, yine akýyor içime kar sularý. Biriktirdiðim karanlýk içimde, güneþ içimde kararýyor. Patlýyor üzeri su tutan yaralarý göz göz yanýyor tutuþan tenim. Sesimi boðdum... Sesimi kendi ellerimle.
Notalarý saðýr, cýzýrtýlý... Kendimi asarken hiç mi acýmadým? Hiç mi yanmadý caným? Bu ne küstahlýk! Ne cüretle tekmeledin o sandalyeyi boðdun kelimelerini?
Bir kaç kelime konuþsaydý býraksaydýn da yüreðin... Aksaydý... ve düþen her damlayla yaksaydýn seni yakan kar sularýný. Buz tutmuþtun ve tittiryordun ama yine boðuyordun sesini... Hadi konuþ þiir, o sustu sen konuþ bari
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yasemin YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.