Soydu derimi asitli diliyle, kemiklerime kadar yüzleþtirdi yüzümü. Titreyen gözkapaklarým korkarak ve merakla yüzleþirken ezip geçilen parçalarýmla. Elleriyle ruhuma dokundu çünkü ben uyumadan önce uyanamadým, göremedim eksilen çocukluðumun aðýr yaralarýný. Aðýrlýðýyla ezildim büyüyen gözbebekleriyle yargýçlarýmýn. Çok ve boþ bilen, geveze teneke dilleriyle zamanýn paslý. Telafisiz... sözlerin geri alýnamayacaðý kesik cümlelerinde giyotine vurulurken ruhum ve dostumken kanýmý alkýþlayanlar. Düþtükçe topraða. Düþtükçe yükseldi mavi bir cümle ve sonsuz bir okyanus.
Gülümsedim "güneþ doðmasa ne çýkar, ben ölürken dahi özgürleþiyorken, kim karartýr gri bir bulut gibi gönlümü" ...
Yüzleþtikçe çeliþkili ve derinleþen. Kaçtýkça sahte ikiyülüleþen.
...
Yine de soy ruhumu titreyen gözkapaklarýmýn altýnda büyüyen gözbebeklerimi aynanýn sonsuzluðunda...
Yasemin Kara 25.11.2014 00:33
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yasemin YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.