paslý bir gökyüzü baþýmýn üstünde gördüðüm gözleri þiþmiþ yalnýzlýðýmýn sinesi kördüðüm soðuk mevsimler tünüyor gerdanýna martýlarýn dalgalar süpürüyor efkarýmý fragmaný dönüyor ýssýz sokaklarda sana olan uzaklaðýmýn
üzerimde çocukluðumun masumiyeti salça ekmek kokusu boynumda ter içinde alným al al yanaklarým kursaðýmda unutulmuþ sevinçlerimle yine dokuzumdayým bekliyorum sen yoksun
acým aðýr basýyor yaþýma bilmem kaç ton eder bu sensizlik ensemde hala nefesinden bir parça buram buram burukluðumsun bu hazan, bu yapraklar bu sokak lambasý açýk seçik sen yoksun
kitabýný yazdým yokluðunun senden bahsettim yok dedim ardýnsýra gelmedi dedim biraz sitem ettim baðýþla bekleyiþimden dem vurdum saatleri, mevsimleri birer birer tuttum gelir dedim gelmedin
kimbilir bir gün hatýrlarsýn beni çalarsýn kapýmý vakitsiz sen susarsýn öylece, durur zaman ben sensizliði okurum sana kimbilir, sen bile utanýrsýn yokluðundan..
- Abdullah Cemek
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdullah Cemek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.