Acý vardý
Acýtan daim.
Kalbimin aðrýyan yanýndan tökezlerdim ölüme.
Ayrýlýða dokunmuþ bir mültecinin
Gurbetinden yazýlýrdý yokluðun.
Beni dümdüz eden sözlerin
Kulaðýmda mýrýldardý kendini.
Affet sevgilim.
Ellerim üþüyor bu aralar.
Uyanamýyorum sabahlara.
Gördüðüm rüyalarý hayra yoramýyorum mesela…
Göðsüme dar geliyor þehir
Saçlarým ýslanýyor boðazýn kýyýsýnda.
Az ötemde hasret türküleri söyleniyor
Meze oluyor dudaklarým ardýn sýra…
Titrerdi bakýþlarým her kýþ.
Yalýn ayak yürürdüm caddelerde.
Saçlarým daðýlýrdý her rüzgâr geçtiðinde.
Ve her sabah sýzlardý yaram
Aklýma s e n geldiðinde…
Köþe baþýnda boynunu bükerdi yaðmur
Islanmaya aciz kalan geceler
Hükmünü sürerdi yokluðunun.
Baþka tenhalaþýrdý Ýstanbul
Palyaçolar çýkmazdý sokaklara
Kimse de gülmedi sonra.
U n u t t u m bende,
Bir insaný sevmeyi
Hem de çok defa.
Sonra ölüm kýþ gibi girdi aramýza.
Ü þ ü d ü m.
Meðerse ne zormuþ anýlarý musallada yýkamak.
Hatta iblis dalga geçerken yokluðunla.
Bir kere doðarmýþ insan
Bin kere unuturmuþ ölmeyi.
Ö ð r e n d i m.
Çið halimle basarken topraða.
Ölüm vardý
Öldüren daim.
G i t t i n sonra.
Kim bilir kaç soba yandý,
Kaç sofra kaldýrýldý ardýndan.
Belki de kaç þiir infilak etti duvarlara.
Þiirin saçlarýný býrakmýþtým ayaklarýna
Gitmeseydin bahanesi olmayacaktý sonbahar
Üþüyen ellerimin.
— Gitmeseydin öpecektim ölümün alnýndan –
Amel defteri dürülmeyecekti omzumuzda.