insaným diye haykýrmak istiyorum
beni tekme tokat sürükleyen adama
bütün kadýnlarýn kanlý gözyaþýný sürmek
insan yazmayan alnýna
kararsýn kalsýn öylece
orta yerinde suratlarýnýn
varsýn ikiye bölünsün ay
insan onuru
çiðnensin ayak altýnda
aðzýný küçük aç kýzým dediler, sesini kýs
aðzýmdan girip burnumdan çýktýlar
nasýl küçülteyim gönül yaramý
kýytýrýk adamlara yararken bugün, dün
ve hâlâ kadýn- erkek diye tartýþýrlarken
uyumlu olamam
çorba deðil taþan tastan
utançla dökülüyor kavaklarýn doruðunda kalmýþ
sararýp sallanan birkaç yaprak
soðuk bir yel eser yükseklerden
kadýnlar atar kendini sokaða
cümle pankartlarda ezilmiþliðim yazýyor
ey umudun yýldýzý karartma yüzünü
sabaha sen var
kar gibi alnýna yaðsýn yar
dökülsün iþe yaramaz kararmýþ bulutlar
derin derin uçurumlara
söyleyin, huzurunuzdan kovulduðum baylar
yar hanenizde kaç kadýn var
ellerinden býrakýp astýðýnýz
kaç duvar var, üstlerine örttüðünüz
kaç lâðým, attýðýnýz
ve kaç kapý üstlerine kilitlediðiniz
insanlýðým anlamýyor
çocuklar yabanýl bir at gibi huysuzlanýyor
bir odaya kilitlenmiþ cinsellik
sadece bazý beylerin iþine yarýyor
utan sen çocuk, karartýlmýþlýða saklan
silâhlar patlasýn suç mahallinde
vurulsun örtük gülün
taþýyamýyorum
beynimdeki yumruðu!
27. 11. 2014 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.