Þehrin üstüne kara bir kâbus gibi inince gece
Meþum bir musikiyle ýslýk çalan bir rüzgâr
Sokaklarýn sahibi gibi gezer keyfince...
Sonra, o rüzgâr da sýkýlýp yalnýzlýktan, çeker, gider,
Sokak lambalarýnýn loþ ve titrek ýþýklarý kalýr sadece
Evlerin ýþýklarý birer birer sönünce...
Ve bu boþ sokaklarda, her gece dertli bir baþ;
Göz pýnarýnda donmuþ, hiç düþmeyen bir damla yaþ,
Sonsuz bir yolculukta yürür hep yavaþ yavaþ;
Her adýmý bir derdi anlatarak sessizce...
Ayaklarýna demir halkalar takmýþ da kader,
Ardýnda sürükleyip prangalarý umutsuz adýmlarla,
Bileklerindeki kandan beter yüreðinde çaresiz bir sevda,
Hiç konuþmadan dertleþir, çilekeþ kaldýrýmlarla...
Ve bir kadýn, geceler boyu, bir baþka köþesinde þehrin
Dua için açýlmýþ ellerine, kurumuþ dudaklarýndan hicran dizeleri
Ve yosun tutmuþ göz pýnarlarýný ýslatan anýlar dökülerek
Kör bir kandil gibi yanar için için,
Hasreti yakar yüreðinde, sevgiyi yakar, geceyi yakar.
Yanmakla bitmez gece, doðmaz güneþ, gelmez sabahlar.
Kandilin camýný bir is gibi kaplar masum günahlar...
Hani, olur da bir gece, bir birinden habersiz,
Ayný yýldýzda birleþirse gözleri bir an
Ve olur da araya girmezse bir kara bulut,
Mucize...
Ýþte, bu tek umut...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.