Kapalı gişe oynuyor insan kapatınca gözlerini.

Zamana yenik düþmüþ insanlar,düþ gördüm zannettikleri gerçekte düþmüþ gibi kayýplar armaðan ederler sol yanlarýna
Ve her sol’una dokunduðunda insan,Soluðundan çalýndýðýný zanneder soluðunu.Oysa hýrsýzdýr insan baþkasýndan çok kendine.
Baþkasý çalmýþ gibi çalar hayatý nefesinden ve bir suçlu arar,masumiyet maskesini takmak için yüzüne.Bir suçlu arar zamanýn ilerleyen yüzüne baka kalmýþlýðýyla.
Zamana yenik düþtüm dediðin anda,aslýnda düþkünü olduðun düþlerin,Düþeþ sancýlarýdýr gözlerini uyanma telaþýnda kapatýrken yarýnlara.
Umudun küreksiz sandalýnda ilerlemekti biteviye umuda.Kaç kürek kaldý varmamýza derken kendine
Kapandýðýnda gözler sayýsýzca yanýlgýlar film þeridi gibi geçer ,hayatýn kapalý gözleri önünden.Aslýnda kapalý giþe oynuyor insan kapatýnca gözlerini.
Umut..!Bir dilencinin figüran þehrin kar soðuðu caddelerinde uzatmýþ ekmek bulma telaþýnda insanlýðýný insanlýðýn önüne.
Bir el soðuðun titreyen yüzü rüzgara dokunuyor
Ve gelip geçenler olur umudun uzanmýþ eli önünden.Her geçen adýmda gömerken sessizliði kalbine,Þehrin en iþlek ve en keskin soðuk iþgali önünden ,kaldýrýlýr her adýmda taze bir umut cenazesi.
Aslýnda dilimizden çok gözlerimizin dilinin kemikleri olmalý.Suskunluk doðuran dudaklarýmýzýn rýhtýmýnda barýndýrýrýz bazen kanayan harfleri kalbimizin eriþemez yerlerine yutkunarak.
Bu kaçýncý yutkunuþ,Aþk’ýn aðzýndan burnundan kan gelmekte.

Serdar Özyanýz
Sosyal Medyada Paylaşın: