Leyla’ sý açýnca onulmaz yara,
Mecnun’ un yüreði sökülür, gider…
Yârin mâtemiyle bürünür kara,
Özünden damlalar dökülür, gider…
Dil yarasý derin, durmadan kanar,
Baðrýnda ok olur, ciðeri yanar;
Adýný, son defa sitemle anar,
Baþýn öne eðip, çekilir, gider…
Sevdasý arttýkça, boyunu aþar,
Set çekse daðlarý, dolar da taþar,
Her sözde bir hançer, zulümle yaþar,
Kahýr fýrýnýnda yakýlýr, gider…
Çýkarýp atýnca canýndan caný
Kurur damardaki dolaþan kaný,
Çöker gönlündeki kurduðu haný,
Dünyasý, baþýna yýkýlýr, gider…
Alýr sevdasýný, hayali, düþü,
Toplar gece gündüz döktüðü yaþý;
Baðrýna bastýkça alevli taþý,
Sineye bir mýzrak çakýlýr, gider…
Ufukta beklenen ýþýðý söner,
Yüzünü, tek dostu topraða döner;
Yolculuk saati bineðe biner,
Peþinden son sela takýlýr, gider…
1 Kasým 2014 Mustafa USTA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.