Yine uçurtma dallarýnda salýnýyor z’aman
Aðaçlardan uzak dolduruyoruz havanýn üfleyiþini ciðerlerimize
Suya yaklaþmadan yüzümüze sürüyoruz avuçlarýmýzý
Amin’leri tutarak bileðinden
Bizimde süpper kahramanýmýz vardý
Babam gibi
Kurtarmak için gün’âhlardan bizi
Her gün ben olmaktan geçerdi
Kestirmeden götürürdü bizi yirmili yaþlara
Ayaklarýmýza takýlmasýn taþlar diye
Bir adým önden giderdi
Kollarýnýn gölgesi sýðýnaktý bize
Rüzgâr deðmesin diye ensesine gençliðimizin
Þaþkýn gözlerimiz önüne
merdiven dayardý benim Babam!
Merakýna dosttu ablamýn
Hayatýna arkadaþ abimin
Yanlýþlarýna örtüydü kardeþimin
Ve "Baba" denilince aklýma hep benim
Büyük bir labirentte kaybolmuþken
Güneþin ýþýðý,
Yaðmur sularýnýn yolunu bulmasý
Bulutlarýn fýsýltýsý
En kararmýþ havaya inat
gökte parlayan tek yýldýz gelirdi
Þimdi yuvasýný en son gördüðünde
gözleri açýlmadan
henüz,
kanatlanamayýp yere düþen serçe yavrusu gibi
Daðýnýðýz
Darmadaðýn
Dallarýnýn arasýnda yuvamýzý arýyoruz Babam!
Kanatlan hadi bir þahin edasýyla
Endiþelerimizin yakasýndan tut güçlü pençelerinle
Sen ki!
Çok fazla sevgini gösteremeyensin biliyoruz lâkin
Gözlerine iliþen küçücük sis bile
Bizim yüreðimize inþirâh’týr Babam!
Biz uçmayý senden öðrendik
Bize göðüslediklerimize de itina ile konmayý yine sen öðret!!!
Martýlarýn sevdiði bir göðün ummansýz denizidir benim Babam!
Zeynep Ece
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.