geçmiþten kalma bir hüzün sývandý içime zamk gibi ne yana yürüsem çýkmaz sokakta kadýnlar otururdu kapý önlerinde ellerinde dantel, örgü, iþleme kimi oyuncak bebe diker kýzýna humayýndan kimi açýk saçýk konuþurdu, çocuklar duymasýn diyerek
bir orkestraydý sanki yöneteni belirsiz herkes bir ritm tutturmuþ kiminde oklava saz, kiminde darbuka tencerenin altý kimi elekten elemekle bitiremezdi iþini kimi konuþur göze çekilen sürme gibi sözün ipliðini çekerdi ajur kýyýsýna bohçanýn
naile teyzeyi anýmsayýnca içim nemlendi inci gibi dantel örerdi ördürürdü kasabalý kadýnlar belli olmazdý elden çýktýðý aynýný görürdün üstünde dört oðlu vardý kâh çalýþýr,kâh çalýþmaz bir koca kahvaltýda her çocuða iki zeytin tanesi verirdi
bütün çýkmaz sokaklarýn yolu týkandý geçilmedi karanfil sokaðýna yolu meyveli bahçelere uzanan ayþenim abla bir odalý evinde sakat koca çocuklar kemik kaynardý tenceresinde gülmesi kurtarýrdý dünyayý
annem toprak elli, toprak kaþlý evde bir yanda inekler,bir yanda bahçe çocuklar koca ev iþi nasýl gelirdi üstesinden yüklenirdi ekmek teknesini omzuna bir solukta fýrýný boylardý az ilerdeki kuyudan sular koca helkelerle taþýrdý
yine de mut vardý bu sokakta pýrýl pýrýldý kadýnlarýn yüzleri küçük yemenileri atarlardý arkalarýna þarký türkü ilâhi demlenirdi çaydanlýkla içilirdi sevgi ince belli bardaklarda pasta börek istemezdi yanýna
en çok aklýmda kalan toplanýp bebek dikmeleriydi kýzlarýna eski yeni farketmezdi, humayýndan biçilir diklirdi özenerek nerde kaldý o oyuncak bebeler o çýkmaz sokak kadýnlarý sesleri yazýlý hafýzamda
kimi erken kimi yaþlanýp öldü kalanlar direnir yaþamaya çýkýlmýþ ta çýkmaz sokaktan çocuklara sýðýnýlýr
24. 10 .2014 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.