Tükendi dermaným, artýk yoruldum,
Adýna, þiirler yazdým olmadý.
Kahrýna bürünüp, çöle savruldum,
Kendime bir mezar kazdým olmadý.
Ne ecelim geldi, ne de sen geldin,
Ne aradýn sordun, ne selam saldýn;
Kim bilir, belki de kibrine daldýn?
Yolunda kül olup, tozdum olmadý.
Ben benden ayrýldým, koptu sol yaným,
Yaralýyým artýk, akar al kaným;
Direði devrilmiþ virane han’ ým,
Çiðnedim yýllarý, ezdim olmadý.
Körelmiþti gönlüm, sen(i) le bilendim,
Dikildim kapýna, sevgi dilendim,
Seni candan öte görüp, bilen dim,
Hakikat yolunda söz’düm, olmadý.
Gözlerin gözüme akýnca, kandým,
Mecnun’ dan ileri ismini andým,
Canýma bir candýn, öyle inandým,
Aþkýn hamurunda, öz’düm olmadý.
Gam, keder, tasayý hapsettim bana,
Ýstedim kurtulup, gelmesin sana,
Ýçten içe bittim ben yana yana,
Dumaným tütmeden, gezdim olmadý.
Alnýmda silinmez yazýydýn gülüm,
Ancak ayýrýrdý bedenden ölüm,
Yokluðun omzuma yükledi zulüm,
Kaç defa sözümü, bozdum olmadý.
Akýl firar etti, hayli daraldým,
Çýkmazýn içine çakýlýp kaldým,
Bin bir satýr ile haberler saldým,
Derdimi heceye, dizdim olmadý.
Daha diyeceðim sözüm tükendi,
Ruhum ezilse de, hayli direndi,
Sonunda bu zindan beni de yendi,
Boynumdan urganý, çözdüm olmadý.
19 Ekim 2014 Mustafa USTA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.