Kimsesiz bir şairim...

Ben kimsesiz bir þairim.
Kelimelerimi sahiplenmez kimse.
Ve gözü yaþlýdýr mürekkebimin.
Hep bir beden büyük geldim kendime.
Çocukluðumda yetiþkimdim mesela.
Ve büyüdükçe küçüldü dünyam.
Sýðdýramadým þu koca þehre gövdemi.
Sýcacýk bir yatakta.
Güneþe açamadým gözlerimi.
Alýn terimi yedim hep oysa.
Yetmeye çalýþýrken kendime.
Yetmedi avucumdaki kimseye.
Kanayan dizlerime merhem olmadý kimse.
Gözyaþlarýmla temizledim yaramý.
Yaðmur olup yaðdým gün geldi.
Þimþekler çaktý üstüme.
Sýðýnacak bir limaným bile yokken.
Kaldýrýmlar ýsýttý bedenimi.
Kaç kapý kapandý yüzüme.
Ve kaç tokat indirdi tanrý kim bilir.
Acýtmadý gidiþin kadar.
Ve ben hiçbir gidiþe.
Kahrolmadým bu kadar...

Sosyal Medyada Paylaşın: