ÇOCUK OLMAK...

Kimsesiz daðmanýn adýdýr yenilmek.
Sahipsiz doðmak.
Yani suçlu doðmak.
Günahkar doðmak yada.
Ne derseniz deyin.
Çocuk olmak yoklukta.
Alnýnda yokluðun damgasý.
Ve çalýþan minik ellerle.
Geçmeyen nasýr acýsý
Unutma yamalý çocuk.
Sen açsan umurda olmazsýn.
Ama bilmezler yetimsin.
Sana hertürlü hakaret yakýþýr.
Alýnmazsýn sen duygusuzsun.
Seni hýrsýz yaparlar karþý çýkamazsýn.
Esirsin Allahýn yarattýðý fünyada.
Gülüþün yoktur senin sevgin yoktur.
Kim olduðun belli deðil senin.
Fazlalýksýn bu dðnyada.
Bu yüzdendir sebepsiz yere gidiþin.
Haykýrsanda duyuramazsýn sesini.
Duymazlar seni.
Senin baban zayýftýr.
Annen kendine yetmez bir.
Ve hep ölüm korkusuyla yaþarsýn.
Ölüme gebedir hayatýn.
Sen kimsesiz çocuk sen!
Bir defa deðil her gün ölürsün sen.
Ama karþý çýkamaz direnemezsin.
Bu yüzden sessizsin.
Bu yüzden nefretle bakar gözlerin.
Ve ölüme meydan okur kalbin...
Seni incitenler yesinler içsinler býrak.
Alsýnlar yerin yedi kat dibini.
Bütün topraklar onlarýn olsun.
Ama unutma sakýn.
Sen yarýnsýn yarýnlar senin.
Seni reddedenlere varlýðýnla cevapsýn.
Sen varsýn ve hep var olacaksýn...
Sosyal Medyada Paylaşın: