hüzünlü dumanlara býraktý yataðýný deniz
gitme..!
tutup elimden
uzak bir ülkeye götürdüler beni
ahraz’ým...
koyu bir aðlama rengi çöktü
sensizliðime
köprü kenarýnda bir kýzýn
engin sessizliðini seyrediyorum
bahardan az önce
gece bitmeye yakýn
ýþýyorum sonsuzlukta
topraðýn gülen kalçalarý gibi yaþam
gitme..!
dehþetle kendimi buluyorum
körce gelgitlerin arasýnda
ahraz’ým
serin serin rengini içeyim
küçücük gecemde
rüzgârýn yapraklarla buluþmasý var
gitme..!
ey baþtan aþaðý yeþil!
yakýcý anýlar gibi
varlýðýn sýcak duygusunu
býrak yüreðime
gövdem sýðmýyor sensizliðin kozasýna
nasýl büyüdü yüreðimin yarým kalmýþlýðý
güneþ soður
bereketi gider topraðýn
gitme ahraz’ým
yüreðimin altýnda ve derinliðinde uyukla þimdi
iplerin ucunda yükselen
uçurtmalarýn dansýný görür gözlerin
ahraz’ým
çocuklarýn gülüþünü duyar
mutluluk, çýðlýðýnla süslenir...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.