’þimdi nasýl da kalýnlaþmýþ
anlatmaktan býkan adamýn elleri
ve gözlerinde bir umut kaldýysa
hangi renk
tutunca sarsýlýyorum
kalsiyumu eksik kemiklerimden
yazýnca
bu gece yine o yalaný attým
-bu son sigara
külleriyle yýðýlýrken tablaya
seçkin ölümleri anýmsattý
gülümsedim
kahrolaydým
ne çok insan varmýþ, insanlýðýndan bihaber
bende onlardan
bu dün anladým
geceye uzattým
mahir kederler korosundan yakýþýklý bir genci celbetti gözlerim
rüzgar çýrýlca giyinik, ben çýplak
beklemedik dumaný
mülaki bizdik
ben bizden paye aldýðým için þanslýydým
delikanlý saçlarýný kestirirken aðlamýþ
öyle geldi yanýma
ve
öyle geveze
avutmalý diyerekten usulca soyunca kabuðunu
gördüm bu bir felek
hiçbir ölüm acýtmaz yaþayaný kendisi kadar
’karþýda gördüðüm siyah gemi
denizse masmavi
bu bir masal olmalý
asla çocuklara anlatýlmamalý
böyle þeyler zaten masallarda kalmalý’
ayný sigara, ayný iki dudak ve ayný balkon
hayýr, hayýr býrakmýþtým oysa ben sevmeyi
en yakýn arkadaþýmý dahi
o genç çýkageleli
ayný parmaklar, ayný eller ve aynada o yüz
ben miyim beni bu kadar sevmiþ
ve hiç terk etmeyeceðine dair söz veren
deli
bir o kadar da zýr
bu yine ayný kýyafet üzerimdeydi;
-gri
hiçbir þey trafik ýþýklarý ve kamyonlar kadar engelleyici olamazken
sen aklýma gelmesen diyorum
gözlerinden kan akacaðýný bildiðim yeryüzü
güne bakýþlarýnda uyku aðýrlýðý taþýyan kederle
her sabah ayný sesi içiyorsun
oysa siz beni çok yanlýþ anlamýþtýnýz
sade
sadece bir az olsun diyerekten bile
az vefa delikanlý
býrak öpme þu zehri
içinde kalsýn dumaný
gökyüzü mavi
mühim deðil ya
insan doðar, ölür; ortasý belirsiz
bir meyyal minvali ihtimaline
kaç ölü gün býrakýrýz geride
bir m yeter bir de i
mi
?
belli etmeliydi kan
fýþkýrýr ruhtan sanki fikirtepe çocuðu
þen þakrak zurna
otuz bir çekmemeli bir ay
uzun geliyor iþte, uzun
anlatamýyor bunu insan
geçmiyor sanki zaman’