Nefes Alamaz Oldum

Tanrýlarý hasta, tümden hipnozlu beyinler,
Elini uzat, al beni necis kuyulardan!
Suratlar maskeli, yürekte katmerli kinler,
Elimden tutup, kurtar bu zifir kýyýlardan!

Lale tarlasýna, gelincik, gül bahçesine,
Leyla bakýþlarýnýn þefkatli diyarýna;
Ýðde, çam kokusuna, bir servi gölgesine,
Ve düþlerimi de götür, kalmasýn yarýna!

Ertelemeyeceðim sana olan tutkumu,
Raflarda küflenmesin öksüz kalmýþ heceler!
Ýncecik ellerinle dokun da böl uykumu,
Riyasýz kelimelerimi duysun geceler!

Mehtabý kýskandýran ay yüzün gülsün yeter,
Ýstemem dünyaya ait bir ýþýk edalým!
Sýrlý bakýþlar, çakmak gözlerin kalsýn yeter,
Ýnciden, mercandan inan daha þýk belâlým!

Nevrozlu þehirlerde nefes alamaz oldum,
Oysa ben umutla bekliyorum hâlâ seni.
Yaralandýkça, kafeslerde kalamaz oldum,
Al götür ýssýz, el deðmemiþ yerlere beni!


Muhittin Alaca

Sosyal Medyada Paylaşın: