’þimdi
aðýr kanamalý kelimeler doðuruyor kalem
üstüne alýnma
hiç bir þiirin
sana yazýlasý yok artýk!’
yaralý yeþiller konaklýyor gözlerimde þimdi
nereye baksam
kendini bilmez ayrýlýklarýn saçlarýný tarýyor güneþ
hiç bir mevsim baharý getirmiyor çocukluðuma
ve hiçbir bahar
kokmuyor annemin elleri gibi
her sabah
kimliksizliðimi alýp yanýna
baþka bir þehri terkediyor adýmlarým
göçebe zamanlarýn koynunda yatýyorum
yersiz yurtsuz þarkýlar mýrýldanýyor
dudaðýma musallat olmuþ yarým bir ýslýk
sonra
aklýmýn gürültülerine teslim olmuþ sessizliðini
kurþuna diziyorum
göðsümü yardýðýndan beri çýngýraklý bir yalan
ele avuca sýðmýyor yüreðimdeki sancý
hangi rüzgar okþasa saçlarýmý
ve hangi sevdanýn bakýþlarý düþse gözlerime
öldüm sanýyorum