Eyy!

Ilýk bir sonbahar zamaný rüzgârýn uðultusuyla düþtün
Gözlerimin dar yakasýna.
Adýný bilmediðim þehirlerde yaktýlar beni
Yandým, "âþk" dediler sonra.




Eyy! Yanýþým




Hârýn kapýma dayandýðýnda;
Hangi sevda Cehennemi ýslatýrdý dudaklarýmý?
Ki;
Elleri / ayaklarý yoktu bu âþkýn.
Ayrýlýðýn en büyük kěfâreti
" Yüreðini kurban etmek! " dediler.
Baþým, gözüm üstüne sevgili.




Eyy! Seviþim




Ruhumun þîrk koþulduðu duvarlarda
Tövbesi bozulmuþ bir yeminin,
Bakýþlarý küskün bir sabahýn,
Ve vadesi dolmuþ gülüþlerin,
En keskin adýydý " seni sevmek! "




Ben ki;
Belimi büken vuslatýn koynunda citit atarken
Bir minâre boþluðundan sallanýr adým.
Ardýmdan uçsa dahi kuþlar,
Kelimeler þehâdette durmasa,
Ve binlerce kâhýr üzerime yýðýlsa,
Topraðýn ten renðine boyanýr suretim.




Eyy! Gözlerimi ýslatan cinnet (im)




Ýmansýz boþluðumda kývranan karýncanýn
Sýrtýna kambur olduðumdan beri
Annemin tahta beþiðine sýðmayan hüzün,
" Babam " dediðim adamýn sakalýndan yuvarlanýr.
Bir insan nasýl býrakýlýr böyle çaresiz (?)
Ýki çift göz nasýl hěbâ olur sevda kâhrýna.
Öldürün beni ne olur
Kahretmeden dil altý ayrýlýðým (ýz)




Eyy! Hesapsýzým / Kitapsýzým




Azrâil’in tükürüðünde yýkanmaya meyilliyken bakýþlarýn,
Sildim gözlerinden günahlarýný, sevaplarýmla.
Keþke;
Bir daha þans gülse yüzüme
Sevsen beni bir daha...




Sevdim!
Nerden bile bilirdim ki eyy!
Kaþýna, gözüne baktýðýmda
Sesini, týnýsýný duyduðumda
* Ýnsana benziyordu *
Ýnsana...










Sosyal Medyada Paylaşın: