yaz ortasýnda donuyor ayaklarým oysa cehennem gibi bu yaz
çatmýþlar odunlarý,kibriti çakmýþlar kim közlenen ocakta bakýþlarým dalgýn dansediyor ateþle dünya kül olana dek gelmesin ölüm çocuklarýn yaþamasýna izin verin diyorum
kan rengini alýyor dumanlar kim aldýrýyor bakýyorum evlerin yok olmasýna arasýnda sinek kadar deðeri olmayan insanlarýn son nefeslerini hangi ilençle verdiklerinin yanarken çatýlan ocakta donup kalana deðin bakýþlar
elleriniz kan diyorum, umarsýz geçip gidiyorlar ayaklarýyla kenara çekmeye tenezzül buyurmadan ölümlere buz bir yürek var biliyorum kalp yerlerinde benim ayaklarým buz kesmiþ,onlarýn kalpleri atsan cehennem közüne,ýsýnmaz
düþleri var mýydý diye sorgulamazlar öldürülen çocuklarý doðuran annenin baba akþamý hangi düþüncelerle eder nasýl söndürmeye çalýþýr ateþi durmadan odun çatanlara siper eder göðsünü öldürmeye çalýþýr gerçek ölümü bakar ölü insanlara
daha açýlacaktý su yollarý düþlemekte kalmayacaktý kalýn duvarlarý aþmak orada pembe bulutlar arasýnda evler, çocuk sesleriyle baþlangýç yapacaktý özgürlük þarkýlarýyla fidanlar dikeceklerdi geleceðe ne kadar yýldýz var indirilecekti gökten gerçek yerini bulacaktý ay
ama imkâsýzdý aþmak bu ateþten duvarý cehennem zebanileri vermiþti el çýkarýp atmýþlardý ateþleyiciler insan ellerini!
4. 8. 2014 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.