(T)ADIMIZ YOK
ne çok tüketmiþiz hayatý
(t)adýmýz yok
þafaðýna coþkuyla uyandýðýmýz sabahlar vardý eskiden
gün günebakanlarýn neþesini körüklerdi göðün penceresinden
ah sarardý güneþler doðduðu yerden
yaþamýn kalbinde zalimden dökülen binlerce neden
huzursuz sözcükler var dilimde ruhumu yerinden eden
yataðýmda gözlerime uykuyu haram eden
gazete manþetlerinde böylesine iri deðildi puntolar
böylesine çoðalmamýþtý sayfalarda kýrmýzý
þimdi her sabah açmaya korktuðumuz gözlerimizde
varlýðýný sorgulayan vicdanýmýzda derin bir sýzý
sýzýya sýðmayan veren çocuk ölüler
baþlamadan biten yarýnsýz öyküler
aklýmýn köþelerinden çýðlýða firar eder
bölüþürken gök/yüzünü bomba kurþun ve barut
bir kýzýn saçlarýnda uçuþtu gölgeler
acep melekler açmadan solan güllere mi güldüler
ne çok tüketmiþiz hayatý
(t)adýmýz yok
ayýn þavkýnda inadýna maviydi gece
saklambaç oynardý çocuklar
topaç çevirirlerdi meydanda
çelik çomak sesleriyle tutulurdu köþe baþlarý
sek sek çizgileri olurdu çakýl taþlarý
ürkütmek istemezdik pencerelerimize konan kuþlarý
hokkabazlýk ederdi hayaller kýyýlarýnda
böylesine korku kokmazdý
ölüm kusmazdý deniz
artýk dünya kan içinde
ayak ucumdan kaldýrým
kýrmýzý rugan ayakkabýlarýmý
bir daha yazmasýn diye bu vahþeti
kýrdým parmaklarýmý
üst üste ölüler
üst üste öldüler
ana baba çoluk çocuk
elbet ölüme yanaþýrdý
ölümle biterdi yaþam denen yolculuk
ah gülüþümü þakaðýndan vuran çocuk
insanlýk ihanet içinde
zifir basmýþ sesine saðýr yürekleri
ah ellerimi göðsüme gömen çocuk
cennetinde ol bu cehennemin
üzerine kurþun döktüler göðünün
seni yaþamdan söktüler
ah umudumu son bakýþýnda sallayan çocuk
inancýmý zikre
zikrimi duaya
duamý teslimiyete çeviren masumiyet
vahþetin sonu dehþet
elbet bir gün
gün batýdan doðmadan
körpe bedeninden doðacak merhamet
zulmü boðacak
zalimler için kopacak kýyamet
yýkýlma ruhum kýyam et
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.