Bu bir vedanýn soðuk, titrek gürültüsüdür
Dinle, yýldýrým düþtü saçýmýn tellerine
Saçýmdan yankýlanan þehrin iniltisidir
Kapýldým hiç kaçmadým hüznümün sellerine
Ne zaman yaðmur görsen sýðýndýn limanýma
Gözlerimin çeþmesi nicedir çaðlamýyor
Nasýl da kývrýlmýþsýn usulca sol yanýma
Dokundukça kalbime gülüþüm aðlamýyor
Ýçimde ölmüþ biri ama tanýmýyorum
Yýkanmýþ, kefenlenmiþ gömülmüþ tabutuyla
Çürümüþ solmuþ biri ama tanýmýyorum
Haber yollamýþ oysa ruh hüzün bulutuyla
Ha yaðdý ha yaðacak kemikler sayýlacak
Ha yaðdý ha yaðacak umutlar ýslanacak
Uyuyan hatýralar yeniden ayýlacak
Ýçimdeki ölüyü mazi her gün anacak
Bakma daha düþmedim yalnýz yalpalýyorum
Dönüyor hafýzasý çakýrkeyif dünyanýn
Adýmladýðým þehrin kahrýný alýyorum
Keyfini sürüyorum yaþadýðým her anýn
Sonra tren geçiyor aðýr, gamlý ve bezgin
Yolcular benim gibi, ne hoþ yalnýz deðilim
Birisi fýsýldýyor: “ Kaçma, bu senin yazgýn”
Bilmiyor ki kaderden kaçan o kýz deðilim
Gökyüzü çýldýralý rüzgarlarýn hayrý yok
Emanet sessizliðin korkunç uðultusunda
Saplanýyor kalbime anýlarýmdan bir ok
Oturup harabemin yalnýzlar kuytusunda
Bakýyorum boþlukta dramýn son perdesi
Bir ben var benim gibi bir de hýçkýrýklarý
Özgürlüðe koþarken kýrýlýyor kafesi
Batýyor yüreðine soðuk can kýrýklarý
Seda YÜKLER