yanýmda kimse yok. gök yüzü kapalý, ne aydýnlýk ne karanlýk tuhaf bir renk, koyu griye benziyor, daha çok da siyaha yakýn. Sert bir rüzgar esiyor. Rüzgar gittikçe serleþiyor. Sanki hiç durmayacak gibi; sanki herþeyi silip süpürecekmiþ gibi hýzlanýyor rüzgar. Aðaçlarýn dallarý ve yapraklarý birbirine çarptýðýnda þýkýr þýkýr sesler, uzaktan gelen kalabalýk bir insan gurubunun sert alkýþlarý gibi. Küçük aðaçlar yerlere kadar eðiliyor rüzgardan. Huzursuz bir karanlýk örtmüþ her yeri. Dünyayý... Bu baþka bir karanlýða benziyor. Gece karanlýðýna hiç benzemiyor. insanlýðý yutacak bir karanlýk bu... Bütün dünyayý kaplýyor gittikçe. kara bulutlarla kaplý gökyüzü, ve kara bulutlaýn arasýndan þimsek ateþten çizgiler açýyor. Sonra ardýndan daha güçlü gürültülerle her yeri sarsan patlamalar.
yaðmur gittikce hýzlanýyor. rüzgar daha da sertleþiyor. Ben bahçenin ortasýndayým. duruyorum. neden bilmem kýmýdamýyorum bir yere. Etrafta kimseler yok...
Sosyal Medyada Paylaşın:
mem-o Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.