Yaz Cellat

kadýn sordu

ellerimi oyaladýðýný sanan kalemlere itimadým yok
beni saran kurþun kokularýný nasýl imha edeceðim?


adam konuþtu

kurþun kalemin yasal suçudur, yazarken öldürmek
yazdýklarýný biraz da severek öldüreceksin...



köprüler kuran yalancý bir sancý gibi iki uçurum arasýnda
geçsem acýtacak tüm bildiklerim, kalsam aklýmda kalacak

bilmeyeceksin
avuçlarýn ölse senin
benim parmaklarým kanayacak önce
fotoðraflarý içine gömse duvarlar
benim içimde tozlanacak önce gözlerin
sonra gök sonra yer
sonra aðlayacak içimde tüm serçeler

yaðmurun saçlarýndan kopan tele, dipsiz bir kuyu asacaklar
kuytu bir sonbahar sabahýna çýkmayacak satýrlar
düþtükçe düþünüp, düþündükçe üþüyen kekeme hayallerim
neden düþmekten baþka bir yol bulamayacaklar

yine de bir mýsra kalacak öykülerin ardýndan
þairlerin bir dizesi olacak baþlarýný yaslamak için
ve umut, içine sýðdýrdýðý nice anlamýn sýðlýðýndan
yine kendine sýðýnacak

bir avuç kan kokacak yazdýklarýmýn ölüsü
cenazesine sadece avuçlarýn gelecek
ve duayý esirgemeyip yüzünü sileceksin topraða
kalp krizi geçirecek tüm bildiklerim
durduramayacaðým acýnýn ayrýlýða býraktýklarýný
bir hiçlik sahnesinde son perdeyi ben yazacaðým
ama senarist deðil ki benliðim
yine ben afallayacaðým



kadýn sordu

unutulacak, kalemin kaðýda olan aþký
silinecek tebessümlerimiz harflerden
ýslýk çalmak uðursuzluk diyecekler
söylesene son ýslýðý hangimiz çaldýk þiirlerden


yazdý cellat
adam sustu, hiç korkmadý ölümlerden...





Büþra Topbaþlý


Sosyal Medyada Paylaşın: