Esme

okumayý en çok sevdiðim þiirin içinde çocuk oldum hep
bir de sende
gözyaþýmda nicesi boðuldu kelimelerin
senin ellerin kurtuldu bir tek, çocukluðun bir de...


nisandan kalma bir avuç yaðmur biriktirdim gözlerimde
haziranlarda lazým olur da belki aðlarým þiirlerime


belki sen geçersin dudaðýmdaki uçurumun kenarýndan
belki adýn düþer ellerimden, ilmek ilmek okunursun sayfalarda
hiç olmadýðýn kadar dokunursun içimin coðrafyasýna
adýn þiir olur, adýn aþk olur, adýn benim olur satýrlar boyunca


bak
kokusunu ezberleyemediðimiz çiçeklerin büyüsüyle sesleniyorum varlýðýna
beyazýný teninden, mavisini içinin denizinden çalan rüzgarýna
esme þimdi öyle, vazgeçmiþken tüm mevsimlerin ayazýndan
esme kalbimin üzerinden uzaklara
tahammülü yok artýk içimdeki çocuðun her rüzgarda avutulmaya


dilimde hala onulmaz bir yara gibi ’seni seviyorum’
baðýþla, bu kadarcýk harfe dünyayý sýðdýramýyorum


kararýyor ellerimde göðün ýþýðý
çoðu kez bulanýyor denizde su
içimde tebessümsüz bir yüzün misafirliði
yüzsüzlüðü diz boyu


okuduðu romanlar aðlatýyor aþýklarý aþklarýna
ve seni anlatýyor þarkýlar sabah akþam
uçmayý öðrenemiyor kalp dediðin
ama düþüþlere alýþýyor insan...


gece’m
içinin kuyularýna dökebilir miyim içimi
bir kerecik de olsa unutma beni...




Büþra Topbaþlý

Sosyal Medyada Paylaşın: