Ebruli Kaybedişerin Arafesi

Sevmiþtim seni,
En aþýk, en duru yanýmla,
Ýsmin Hamail gibi dilimde sabahtan akþama,
Bir þarký, bir türkü, bir þiir olup aktýn dilimde,
Öyle bir gittin ki izin bile kalmadý.

Boylanýrdýn yüreðimin doruklarýnda,
Uçuþurdun bir Simurg gibi ululuklarýnda,
Gece ay, gündüz güneþtin semalarýmda,
Öyle bir düþtün ki tozun bile kalmadý.

Elim, ayaðým ,gözüm olmuþtun,
Benliðimi, bedenimi, ruhumu sarmalamýþtýn,
Sen benden öte ben olmuþtun,
Öyle döküldün ki tortun bile kalmadý.

Dolmuþtun hayatýmýn ulu orta her ücrasýna,
Karýþmýþtýn þah damarýmdan geçen kanýma,
Senden akardý hayat hücrelerime,
Öyle bir çekildin ki pýhtýn bile kalmadý.

Bir ömür demiþtim,
Tahtýn tek sahibi ilan etmiþtim,
Kapatmýþtým yüreðimin çýkýþlarýný,
En güzel odasýna hapsetmiþtim,
Öyle bir çýktýn ki kokun bile kalmadý.

Mekânýn ýþýk alan tüm duvarlarýna resimlerini asmýþtým,
Yüreðimin zarýna silüetini çizmiþtim,
Hayatýmýn meydanýnda sergilemiþtim,
Öyle topladým ki çerçevelerin, çivin bile kalmadý.

Nimet Öner
Sosyal Medyada Paylaşın: