hep yarım

bahçedeydin bu sabah
çiçekleri suluyordun
konuþuyordun onlarla
ben ise köþede ki limon aðacýn arkasýndan
gizlice seni izliyordum
türkü söylüyordun sanki bir ara
ya da þarký mýydý bilmiyorum
keyfin yerindeydi
her þeyden habersiz
mýrýldanýyordun bir þeyler
duyamadým tam
sadece doyasýya baktým sana
insan bir þeye son kez nasýl bakarsa
iþte öyle baktým
geniþ omuzlarýna
kývýrcýk saçlarýna baktým
gömleðindeki ter izine
gülleri budayan güzel ellerine
uzamýþ sakallarýna baktým
nasýl gidecektim senden

bugün ya da yarýn
ne fark edecekti ki
seninle bir þeyler hep eksikti
hep yarým
kimi daha çok sevdiðini bilemeyecektim hiç
kendini mi beni mi
deðiþmeyecektin
yenilmiþtim galibi olmayan bir oyunda
bilmiyordun ama sen de kaybetmiþtin
evet gitmeliydim senden
yarýna býrakmadan hemen þimdi dedim
ve
son kez öptüm suskunluðunu
sessizce ayrýlýrken sokaðýndan


yasemin kafede buldum kendimi
ergen çocuða þuursuzca çay söylerken
neydi beni buraya getiren þey
bilmiyorum
seni sordu meraklý
abi yok mu dedi
sinirlendim önce
yalnýz geldim
kör mü
bir ben vardým bir de
aðaçtan kopardýðým limon çiçeðinin
avucumda sýkýlmaktan buruþmuþ yapraklarý
gelecek dedim
sonra gelecek o
ben gittikten çok sonra
baktý öyle...
Sosyal Medyada Paylaşın: