bir sabah
ben sürmesem de merhemini
hayat þifalý düþler býrakmýþ uykularýma
daha bir az uyanýyor’sam sana budur sebebi
yoksa razýydým bir ömür yangýnlarýna
keþke böyle olmasaydý diyor bir yaným
güzeldi seni özlemek
belki seni sevmekten daha güzel
ama fazlaca ýslandýðým yaðmurlarýn
sonbahar yapraklarý gibi
sürüklemiþ içimden
söküp atmaya kýyamadýðým senli izleri
þimdilerde baþýmý yastýða koyduðumda
uyku ateþli bir sevgili gibi
bana susamýþ susuzluk gibi
annemin kollarý gibi
kundaklýyor koynunda
bir bakýyorum sabah olmuþ
ve ben simitçinin yollarýný gözlüyorum
her þey öyle normal ki
sanki hiç sevmedim seni
sanki ben deðildim bir zamanlar
geceyi gündüze katýp acýyý çoðaltan
oysa odamýn duvarlarý þahittir
uçlarý körelmiþ kalemler
köþe lambamýn mutsuz ýþýðý þahittir
ne çok þiir yazdým sana
seni anlatmayan
sen yoktun ki
ben hep seni bekleyen beni yazdým
anlattýkça acýdým kendime
okþadým saçlarýmý
hatta taradým uzun uzun
kenarýna resmini iliþtirdiðim aynada
seni deðil beni gördüm
her gün deðiþiyordu sima’m
sana benziyordum
mevsimler hýzlandý sonra
takvimden dün mü düþtü bu gün mü derken
bir sabah gözlerim pembe duvarlara açýldý
oysa hep gri zannederdim
meðer bildiðim pembeymiþ
hani çocukken pek sevdiðim pamuk helva rengi
perdeler’imde küçük çiçekler varmýþ
ve yaðmur duralý çok olmuþ
simitçinin geçme saati...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.