yaþadýklarýnýn içinde kendi parmak uçlarýmý aradým
bir kelime katabilmiþ olmanýn umuduyla taradým
geçmiþinin saçlarýný
...
þair olup þiirler yazarken içimdeki çocuk
saklambaçta unuttuðun sobelenmemiþ yalnýzlýðýný seyrettim
ürpertiler býraktý hayat, zamanýn ruhuna
hep çocuk kaldýn sen, hiç büyümedin...
saklandýðýn yerde ben buldum seni
yalnýzlýðýný sobeledim, kalabalýklaþtýrdým içini
’nereden buldu yolun yolumu, sokaðýn sokaðýmý nasýl sevdi
ne zaman ayný yola ayný adýmý attý ayaklarýmýz
nasýl düþtü gözlerin gözlerime’ diye düþündükçe
kadere anýmsattým adýný, kader bana adýný anýmsattý
yüreðinin içinden içime katýlanlara baktýkça
bir fotoðraf karesi gibi büyüdü uðurlu masallarým
ama senle hiç büyümedim ben
hep çocuk kaldým...
anlattýklarýnda kendi baþrollüðümü sevdim
inandým sesinin gerçekliðine
kelimelerine parmak uçlarýmý katmýþtýn
içinde hiç bitmeyen heyecanýn
saklandýðý yerde bulunmaktan korkan çocukluðuna
bana sarýlmayý öðretmiþtin
öyle çok sevdin
öyle çok sevdim
enkazlarýndan kurtulmuþ bir evin içindekilerdi ellerin
ve ellerini hiçbir zaman býrakmak istemedi avuç içlerim
gözlerindi hep zamandan an koparýp çocukluðumu sevindiren
ve zamansýzdý artýk tüm sobelenmelerin
yakalanmaktan korkmadýkça bana koþacaktý adýmlarýn
bir çocuktun sen, hep öyle kalacaktýn
anlattýklarýna aþýk bir çocuk olup ben
ömrünün masalýna saklanacaktým
Büþra Topbaþlý